Epizod III

Pik, pik, pik, pik... pikkk. Maszyna zamarła, przeciągle piszcząc, a kilku lekarzy, w sterylnych, białych jak śnieg kitlach pochyliło się nad łożem operacyjnym, słyszała przytłumione szepty; docierające do jej uszu ociężale i wolno; zupełnie jakby zatopiona pod wodą przechwytywała pojedyncze fragmenty rozmowy, a potem... cichy, męski jęk agonii i... przebudziła się.

Powolne ruchy młodej togrutanki świadczyły o jej stanie; Rex, razem z dwójką ocalałych klonów wpatrywał się w nią nieruchomymi oczami; czuł się... przytłoczony i... zdesperowany? Ociężale podniósł się z miejsca i przykucnął na lewe kolano; prawe uległo poturbowaniu, a kilka kości pokruszyło się, co wymagało natychmiastowej interwencji lekarza; ale nie posiadali medyka. Więc wstrzyknął sobie tylko kilka preparatów przeciwbólowych i czekał. Bo nic innego nie pozostało.  Padawanka jęknęła z wyraźnym bólem i ostrożnie podniosła powieki; wzrok dopiero po dłuższej chwili wyostrzył się, pozostawiając w tyle wrażenie mgły. 

– G..gdzie ja jestem? – spytała słabym, przepełnionym wysiłkiem głosem. Spróbowała unieść się do pozycji siedzącej, ale na niewiele się to zdało... dopiero z mała asekuracją Kapitana udało jej się usiąść, choć poczuła jak chrząstka w dłoni pęka, a żebra przestawiają się; zmieniając swoje miejsce.

– Mieliśmy katastrofę lotniczą... zemdlałaś. Masz zmiażdżoną lewą dłoń i połamane żebra... ale chyba obeszło się bez wstrząsu mózgu. – powiedział, starając się zachować jak najspokojniejszą barwę głosu; bo... była dzieckiem, które trzeba było chronić przed złem. Ujrzał w jej oczach ból; szczery, stary ból; zupełnie jak u czterdziestoletniego weterana, który widział w życiu tysiące śmierci.

–Co...co z Anakinem? – spytała, choć wiedziała, że odpowiedź przeszyje jej serce jak miecz świetlny, wprost się jej bała. Tak, Ahsoka Tano się bała; szczerze, cholernie się bała.

– Ja.. obawiam się, że jest trupem... młoda. – raptownie odwrócił wzrok, starając się nie krzyżować ich spojrzeń. Wiedział, że ta informacja to ogromny cios dla czternastolatki... wykonali zaledwie kilka misji, a ona już miała zostać padawanem wdową. Pokręciła głową, tamując łzy cisnące jej się do oczu, wściekle zacisnęła powieki i schowała twarz w chudych dłoniach, pociągając nosem. Nie... nie, nie! Dlaczego to musiało się stać? Dlaczego musiała być taką idiotką? Dla.. dlaczego akurat on? O, Mocy... czemu tak każesz Wybrańca; swojego syna? Przecież nie mógł... nie, Ahsoko, nie Smarku, to koniec. Koniec Anakina Skywalkera, koniec Padawanki Anakina Skywalkera. – szeptał jakiś głosik w jej głowie. 

Giń, Jedi, giń, Jedi, giń, Jedi, giń. – słowa prześladowały wiekowego Mistrza, od dłuższego czasu, obijając się echem po jego umyśle. Nie mógł się ich wyzbyć, czuł się przytłoczony i bezradny; jak nigdy. Siedział w pokoju, na ciemnozielonej pufie, sącząc herbatę z porcelanowej filiżanki; ściany, ozdobione licznymi szarymi pasmami i zielonymi odbitkami liści dawały wrażenie przejmującego spokoju. Ale złe przeczucie towarzyszyły mu za każdym razem, gdy próbował medytować; coś naprawdę poważnego miało się wydarzyć, jeśli nie mógł spać przez tę wizję. Tę, durną, bezsensowną wizję; w której środkiem wyrazu był ogromny ogień, trawiący prymitywną wioskę. Widział niebieski kryształ, rzucony o ziemię, popękany i wreszcie zniszczony. Krzyki kobiet, dzieci… upadające matki, płonące niemowlęta. Widok wprost krajał jego serce; przyprawiając go o poważny ból głowy. Wkrótce potem wyrwany z transu otworzył przemęczone oczy, spoglądając na stojącego w drzwiach czarnoskórego mistrza, ubranego w zgrabną, kremową szatę. Bystre spojrzenie mężczyzny natychmiastowo przekonało go o własnym położeniu; on już wiedział. Widział, że rozszyfrował jego sen.

– Co  Cię gnębi, Mistrzu Yodo? – odezwał się spokojnym, opanowanym głosem, przekraczając próg, a kliknąwszy przycisk na panelu usiadł naprzeciwko niego, z pomocą Mocy napełniając drugą filiżankę ziołowym wywarem.

– Dosyć…  wizja wyraźna to jest, nie wiem przedstawia co, położenia nie rozpoznaję, ale wiem, że wielki związek z przyszłością ma … i  dziwne przeczucie mam, że i z Anakinem… w końcu on tylko wywołuje zafalowania na samej Mocy aż takie. – zielony karzeł, oparł podbródek na dłoni, wzdychając ciężko z zastanowieniem.

Szumy na linii znacznie utrudniały jakąkolwiek komunikację; wiadomości nie dochodziły ani nie przychodziły od zagubionych. Obi-Wan Kenobi coraz bardziej się niepokoił... radary wyłapały wstrząsy i drobną eksplozję, ale żadne nie wskazywały niczego poważnego, chyba że... ktoś sfałszował transmisje. Był przerażony... zmysły Mocy podpowiadały mu różne niepokojące scenariusze, ale odsunął je od siebie; przekonany, że to tylko wytwory jego wyobraźni, idące w złym kierunku.  Ale.. przekonał się, że tak nie było. Gdy Admirał Kalaen podeszła zwinnym, zsynchronizowanym krokiem, z nosem wbitym w holonotatnik. Ciało admirał opinał czarny kostium, idealnie podkreślający jej zgrabną sylwetkę; rude, proste włosy związane miała w niskiego kucyka, spływającego po ramionach. Piegi na policzkach dodawały jej uroku, a zielone oczy łupały na przechodniów trudnym do odszyfrowania wzrokiem.

– Milicja Pantory zameldowała dym unoszący się pięć kilometrów od wioski; chcieli to sprawdzić, ale obiekt jest poza zasięgiem ich radarów. Podobno widziano też deszcz odłamków, spadający jakieś dwa kliki na północ od miejsca eksplozji. – podniosła wzrok znad notesu, obdarzając Kenobiego pogodnym uśmiechem; nie mógł zaprzeczyć, że dobrze wywiązała się ze swoich obowiązków. Mistrz Jedi pokiwał głową z aprobatą i uśmiechnął się szczodrze, klepiąc ją w ramię. Chciał zadać następne pytanie, lecz ona uprzedziła go, udzielając odpowiedzi. 

– Przeskanowaliśmy ten teren; namierzyliśmy około pięciu żywych z licznymi obrażeniami. Z tego co mi wiadomo czterej znajdują się z dala od miejsca wybuchu; jeden ma poważnie uszkodzą nogę, kolejny stracił dłoń.. u następengo występują liczne okaleczenia ciała; zapewne z infekcją i wybity bark, a czwarta to jakaś drobna dziewczynka, ma połamane żebra i zmiażdżoną dłoń. – zameldowała, starannie studiując zapiski; przewijała stronę po stronie, szukając przydatnych informacji. To na pewno był ich oddział. Musieli im pomóc, ciekawe tylko, co przyczyniło się do katastrofy statku.

 – Aaa, jeszcze jedno. Przy miejscu wybuchu jest człowiek, nie jestem pewna co do jego obrażeń, bo działanie wskaźników satelitarnych blokują liczne odłamki metalu, skupione w tamtym miejscu. Wiem, że na pewno nie zostało mu zbyt wiele życia, na sto procent ma pękniętą czaszkę, nie kontaktuje i prawdopodobnie jakiś odłamek metalu przebił mu tchawicę. – grom jasnego nieba spadł na Kenobiego, jak potężny prawy sierpowy z rąk muskularnego strażnika. To musiał być Anakin! W końcu kto inny trzymałby się przy życiu z takimi obrażeniami? Westchnął z powagą. Musi lecieć i ocalić tę grupkę... 

Tyle, że to może zając wiele czasu.

A czas był w tym momencie czymś, czego nie miał.

 To teraz Anakin posiedzi sobie pod narkozą, a ja się pobawię Ahsoką ;). Buahaha.