Epizod IV

 Pamiętaj, to nie ból, jaki potrafisz zadać innym czyni Cię silnym. 

To sposób, w jaki potrafisz ich od tego bólu obronić.

Promienie słońca wpadały przez przeszkloną ścianę królewskiej willi La beauté, znajdującej się tuż przy plaży; z czystym jak łza piaskiem i porywczymi falami jeziora. Pozłacane kolumny, ozdobione licznymi płaskorzeźbami i tajemniczymi napisami w basicu zdobiły główny hol; a także doskonale urządzony taras. Majestatyczna, kamienna balustrada razem z trzema kolumnami w stylu doryckim stanowiła główne rusztowanie tej części budynku. Widok z piętra wydawał się hipnotyzujący; nieskazitelne, sprawiająca wrażenie koloru głębokiego szkarłatu jezioro błyszczało, odbijając błądzącą po niebie ciemnopomarańczową kulę, będąca właśnie w stanie wschodu. Przez marmurowe płytki dostojnie przesuwała się młoda kobieta, o brązowych jak czekolada włosach; lokowanych, w porannym nieładzie. Stąpała cichutko i ostrożnie, rzucając oniemiałe spojrzenia w kierunku kwiatów, piętrzących się w ogrodzie balkonowym. Piękne, rozwinięte kwiaty Serca Republiki, lśniły poranną rosą, przyćmiewając zwykłe, polne kwiaty swoim blaskiem. Delikatna dłoń spoczęła na kamiennej poręczy; a lekko zaspane oczy podążyły w kierunku subtelnego nieba. Ramiona okryte miała niebieskim płaszczykiem, obszytym złotą wstążką; z milionem różnych spirali, kół i linii, ułożonych w dziwnym nieładzie. Ciche westchnienie wytoczyło się z jej bladoróżowych ust; spojrzała w niebo i z rozmarzeniem wciągnęła zapach cudownego, świeżego nadmorskiego powietrza.  – Tam, gdzie lśniący wiatr, niesie wiele barw, tam magiczny świat, swój majestat ma. – wyrecytowała płynnie, uśmiechając się lekko do nawracających wspomnień; ułamek sekundy później odskoczyła, spłoszona cichym poklaskiwaniem, dochodzących zza otwartych drzwi. Odruchowo odwróciła się zarumieniona i ujrzała mężczyznę, dobrze zbudowanego; stojącego dokładnie naprzeciwko niej w taki sposób, że ich spojrzenia skrzyżowały się. Obdarzyła go najbardziej promiennym uśmiechem, na jaki potrafiła się zdobyć. – Annie! – podbiegła i rzuciła mu się na szyję, wtulając się w jego silne ramiona. Delikatnym ruchem pogładził jej włosy, wtulając w nie twarz i wzdychając zapach jej szamponu; najpiękniejszy, jaki mógł w tej chwili poczuć. Ujrzał jej usta, tak kształtne i piękne, powoli zbliżające się do jego twarzy, a potem... 

Och, Annie... – cicho szeptała Padme Amidala, gładząc opuszkami palców jego poraniony policzek. Leżał przygwożdżony, w szpitalnym pokoju, podłączony do ciągu różnych urządzeń, których nawet ona nie potrafiła zidentyfikować. On by potrafił. On wszystko potrafił. Czuła się przytłoczona obecnością, a zarazem nieobecnością męża. To takie... dziwne, widzieć swojego mężczyznę, nieprzytomnego, podtrzymywanego przy życiu tylko sztuczną metodą. Dziękowała Mocy, że Ahsoka szybko wyzdrowiała i opuściła szpitalne pomieszczenie, które z nim dzieliła; teraz mogła bez strachu oddać się swoim gdybaniom. Zwolniona padawanka dostała nakaz odpoczynku i skierowanie na rehabilitację, by nie stracić formy; przynajmniej nie będzie się lenić pod nieobecność... nie, nie nieobecność... chwilową niedyspozycję swojego Mistrza. Wydawała się taka... spokojna, tak, dziwnie spokojna. Czy świątynne wychowanie zdołało wyplenić z niej porywczość; co nie udało się w przypadku Anakina? Tęsknota..., tak, właśnie to uczucie wstrząsało młodym sercem senatorki... miała go tak blisko, a jednak był taki odległy; nieosiągalny. Ummm, co było powodem tego niefortunnego wypadku? Przecież mógł zginąć... ale taka była natura wojny; ludzie ginęli, by inni mogli żyć... radośnie, w błogiej nieświadomości... to było takie... niesprawiedliwe. Ciekawe o czym myśli? I czy ją słyszy? Stawiała sobie coraz to nowsze pytania, było ich coraz więcej.. a odpowiedzi nie nadchodziły. – Nawet nie wiesz, jak nudne jest życie bez Ciebie...  – wyszeptała melodyjnie, pokornie schylając głowę. 

To takie... pouczające, dziwne... nieludzkie? Czuć dotyk dłoni, słyszeć szepty.. głosy, obelgi... gdybania. A jednak nie móc po prostu otworzyć oczu, omieść pomieszczenia wzrokiem wstać i pójść dumnie krzycząc Gloria. Nigdy nie doznał tak tajemniczego uczucia, czuł się bezbronny, zdany na łaskę innych.. jak nigdy. Nie czuł bólu, lecz nie czuł też ciepła... tylko muskanie dłoni; rozpoznawał gości po dotyku i głosie... z każdym kolejnym gestem jego umysł chciał więcej, ciepłe dłonie przyjaciół dodawały mu otuchy; najwyraźniej, gdy jego ciało się poddało, jego umysł nie uległ otumanieniu... choć był pewny, ze jedną z metod zminimalizowania cierpienia w jego stanie było odurzenie umysłu narkotykami... czy jego umysł się opierał? 

Ta... samotność. To takie przytłaczające. Czuła się taka osamotniona, nie słysząc ciętych uwag swojego Mistrza, nie mając do kogo podskakiwać... dopiero teraz zdała sobie sprawę, że się z nim zżyła. Oj, Rycerzyku, dlaczego to musi zdarzać się właśnie Tobie? Leżała na łóżku, w pokoju gościnnym; Chuchi zaproponowała im schronienie... tak bardzo było jej szkoda przyjaciół. Rex... chyba czuł się lepiej. Właśnie, powinna go odwiedzić... w końcu do Anakina jej nie wpuszczą. Czy to jej wina, że niechcący stanęła na jakiś durny kabelek i całkowicie odłączyła... no, sama nie wiedziała co, ważne, że coś odłączyła... Przemierzając krokiem korytarz wyszła na zewnątrz, całe szczęście szpital był niedaleko senatorskiej willi. Zdeterminowana przemierzała ulice, rzucając olśnione spojrzenia w kierunku majestatycznego krajobrazu planety... była piękna. Kilka Pantoran przemknęło obok, kompletnie nie zwracając na nią uwagi... i tu miały trwać zamieszki? Przecież było tak... spokojnie. Durastalowe drzwi otwarły się z cichym piskiem, a ona znów wkroczyła do krainy sterylnej bieli... nienawidziła takich miejsc. Zapamiętała numer pokoju, więc bez zbędnych formalności udała się do Reksa, klony leczono w zwykłym szpitalu, gdyż... uch, cóż założono blokady i od tej pory żaden statek nie mógł ani wlecieć, ani wylecieć z planety. Na szczęście medycy nie protestowali i z chęcią zajęli się czwórką rannych żołnierzy. Zapukała krótko i weszła do pokoju; Rex siedział, nagą klatę opasał spory bandaż, owinięty na całych plecach; prawa noga była usztywniona. – Cześć, młoda, jak się czujesz? – spytał bez skrępowania, rozciągając się na tyle, na ile pozwoliły mu opatrunki. Uśmiechnęła się pokrzepiająco i przysiadła na łóżku obok Kapitana. – D..dobrze, tak myślę. – spuściła wzrok, nerwowo bawiąc się dłońmi. Czuła się... źle. Ale nie fizycznie, lecz duchowo.  – To nie twoja wina. – wyszeptał, jakby czytając jej w myślach. Podniosła wzrok i spojrzała na niego. Był taki sam jak wszyscy; idealna kopia w kopię. Ale jednak inny. Wyjątkowy. Tak. Każdy z nich był wyjątkowy. Z początku nie rozumiała, czemu Rada Jedi w pewien sposób sprzeciwia się wysyłaniu klonom na rzeź. Potem ich poznała. Zobaczyła kim są. Nie byli jak droidy. Byli jak ludzie. Ludzie z krwi i kości... ludzie, którzy zasługują na miłość.. przyjaźń... odkupienie... życie. Każdy z nich na to zasługiwał... ale wielu z nich, och, żadnemu z nich nie było dane zaznać tego smaku. Tak jak jej. W tym się zgadzali; oboje byli niewolnikami wojny. Tylko, że ona mogła odejść. On nie.

Stał na balkonie, wpatrując się w zatłoczone ulice miasta. Poprzedniego dnia musiał wyciągnąć z opałów dwóch Jedi; a właściwie Rycerza i Padawana. A ten Rycerz był mu szczególnie bliski. Był jak syn. Jak brat. Poczuł ucisk w sercu, znajdując jego pokiereszowane ciało. Myślał, że odszedł. To był ogromny cios. Szkolił go, odkąd był dzieckiem. Widział jak dorastał, zmieniał się... dojrzewał. A teraz tak po prostu miałby go stracić? Dziękował Mocy, że udało mu się przeżyć. Nie miał wątpliwości, że to dzięki niej. Kto normalny przeżyłby z takimi obrażeniami? Nie. Anakin nie był normalny. Był Wybrańcem. Narwanym egoistą, ale Wybrańcem. Najwidoczniej Moc miała jakiś cel w wybraniu go; może chciała pokazać, że nie ten spokojny, pilny uczeń, zawsze wykonujący rozkazy przyniesie chlubę i zwycięstwo Republice... ale mały niesforny kilkulatek. Tak, to była jedyna odpowiedź. Albo Anakin po prostu miał się zmienić. W co wątpił... o, nie. Anakin nigdy się nie zmieni. 

Anakin zawsze pozostanie Anakinem.

A on zawsze będzie Obi-Wanem.

I niech tak zostanie...na zawsze. 

 ________________________________________________________________

 Rozdział trochę...smutny? Przesłodzony, to dobre słowo. Ale to dla mojego Igusia, któremu do obiecałam ;*. Pamiętaj, że jesteś najlepsza. ^^