One Shot: Wybraniec z Warkoczykiem

Promienie światła słonecznego wpadały przez wąskie, wysokie okna z łukiem ostrym; odbijając się od lśniących ścian świątynnych pokoi. Utrzymane w najwyższym porządku pomieszczenia nie wydawały się zbyt przyjemne; łóżko, biurko, szafa i komoda były jedynymi meblami znajdującymi się w każdym takim padawanskim kącie. Młody, czternastoletni padawan siedział na parapecie okna, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Jak na swój wiek rozumiał bardzo wiele.., obecnie odsiadywał szlaban. Och, co jest złego w nielegalnych wyścigach paralotni?  Jakie to miało znaczenie, że został dźgnięty nożem raz, czy dwa? Obi-Wan i tak tego nie zrozumie. W chwilach takich jak ta tęsknił za matką; Shmi Skywalker, która każdej nocy tuliła go do snu, pilnowała, by grzecznie zjadł posiłek i po prostu... otaczała matczyną miłością. Tak, zdecydowanie tego mu brakowało. Cholernie brakowało. Bujna, rozczochrana czupryna zmieniła się w krótko przystrzyżone włosy z długim kosmykiem, splecionym w warkoczyk padawana. Piegi zbladły, a sylwetka stała się trochę bardziej umięśniona; oczywiście jak na swój wiek wciąż był niski i drobny, ale teraz nie wyglądał jak nieszczęście, które pierwszy lepszy bandyta złamie. Szkoda tylko, że te szumowiny tego nie widziały. Dawał... a raczej starał się dawać, bo nie zawsze mu to wychodziło lanie wszystkim swoim przeciwnikom, których ciągnęło do niego jak magnez. A... cóż, od przygody na Zonamie Sekot bał się całkowicie zanurzyć w Mocy... tamtym razem całkowicie stracił nad sobą kontrolę i... zamordował go. Z zimną krwią siłą umysłu wypalił mu wnętrzności. Ke Daiv umarł. Mimo, że tego nie chciał. Nie. To nie może się powtórzyć. Kolejny napastnik nie zwiotczeje pod naporem jego silnej woli, a może... nie. Jeśli chce być dobrym Jedi, musi nauczyć się kontrolować Moc, która tak obficie płynęła w jego żyłach... czuł się przeciążony, to było najlepsze określenie. Potęga Mocy go przytłaczała... wydawał się sobie... zbyt słaby, by jej podołać. Ale czy faktycznie tak było? Tak, jak wtedy gdy przy budowie żywego statku dwanaście kolczastych kulek przylgnęło do niego, uniemożliwiając mu ruchy. Stwierdzili, że to... niewiarygodne. On sam był niewiarygodny. Łamał bariery ludzkiej wytrzymałości. Ale przecież nie był normalnym człowiekiem... Powstał przez Moc i dzięki Mocy jest i będzie silny.

Obi-Wan nerwowo krążył po pokoju, ignorując przejmujące milczenie starszej kobiety. 

– Jego ambicje są większe od niego. Wymaga od siebie zbyt wiele. Co za dzieciak! Nie można zostawić go na sekundę, bo już coś zmajstruje. Myśli, że jest nieśmiertelny, egoista, egoista i jeszcze raz egoista. – warknął Kenobi, lecz odpowiedziała mu cisza. Thracia położyła dłoń na jego ramieniu uspokajającym gestem. 

 –Obi-Wanie, to jeszcze chłopiec. Nie możesz wymagać od niego dojrzałości. Pamiętasz, jak w jego wieku zrezygnowałeś z bycia Jedi, by pomóc buntownikom? Odebrałeś tym samym transport... uspokój się. To niepoważne. – mówiła wolno i spokojnie, starannie akcentując każde słowo; widocznie podziałało, bo Mistrz Jedi wyciszył się nieco, zamykając oczy. Wtem rozległo się pukanie... a raczej walenie do drzwi; ciche Proszę wytoczyło się z ust Obi-Wana, a drzwi rozsunęły się. Stał w nich skruszony Padawan, z pokornie opuszczoną głową. Jedi gniewnie zmarszczył brwi, spojrzawszy na Anakina z politowaniem; nie mógł się na niego złościć. Thracia miała rację. Był jeszcze dzieckiem, nie gorszym niż on sam w jego wieku; w przeciwieństwie do Kenobiego Anakina nie stronił się od nauki. 

– Przepraszam, Mistrzu. Wiem, że źle zrobiłem. – wydukał, starając się brzmieć poważnie. Ale z jego ust wszystko brzmiało jak żart. – To się nie powtórzy... – dodał po chwili, prostując się i hardo zadzierając podbródek. 

Chłopiec naprawdę wydawał się mieć poczucie winy. Ale sam już nie wiedział, czy po raz kolejny ma mu wybaczyć... to prawda, był wyjątkowy i praktycznie zawsze udawało mu się ujść z życiem, ale... czy zasługiwał? Podszedł do niego i poczochrał go po krótkich włosach, z rezygnacją kiwając głową. Z ust nastolatka wydarło się ciche "Hura!", po czym odbiegł, wesoło podskakując. Obi-Wan westchnął. W tym jednym zawsze pozostanie dzieckiem. Ale... jak można było nie kochać takiego chłopca?

Jabitha. To słowo wywoływało miliony wspomnień, po chwili niknących w czerni umysłu. Kim była? Co robiła? Gdzie zniknęła? Pamiętał tylko nawoływania ducha planety, który wziął go pod opiekę. Za każdym razem, gdy tylko o tym myślał... wspomnienie bladło. Bladło jak wypłowiała szata pozostawiona na słońcu. Usiadł na schodach świątyni Jedi, obserwując ruchliwe miasto. Chciałby się gdzieś wyrwać... ale lepiej nie wystawiać na kolejną próbę dobrotliwości Obi-Wana. Przynajmniej na razie. 

Mistrz Windu krążył wokół młodego padawana, dokładnie obserwując jego ruchy. Nie uśmiechał się, ani nie odzywał. Po prostu oglądał go ze wszystkich stron. 

– Zamknij oczy. – poprosił, kładąc dłonie na jego ramionach. – Co czujesz? Co widzisz?

Anakin pokręcił głową, przepędzając stające mu przed oczami obrazy. Spuścił wzrok i zacisnął wargi w wąską linię, z przestrachem spoglądając na czarnoskórego Mistrza.

– Co czujesz? – ponowił pytanie. 

–Nic. – wyjąkał padawan, a dreszcze strachu przeszły po jego plecach.

– Kłamiesz. – z pokorą zauważył Windu. – Spróbuj jeszcze raz.

Całej sytuacji przyglądał się Obi-Wan, chcąc poznać zamiary i cel ćwiczenia. Thracia stała tuż obok, wyraźnie niezadowolona traktowaniem młodego ucznia.

– Widzę ból. Widzę cierpienie... widzę... widzę Vergeri! Piraci... to... Zonama Sekot... Sekot coś szepcze... błaga o pomoc... tak, to on... wszystko... ja... to... – opadł na kolana, łapiąc się za głowę.

Wystraszony Kenobi podbiegł i objął chłopca, przytulając go po ojcowsku. Był przerażony. Najwyraźniej jego głowę zaprzątały dziwne myśli.. Vergeri, której nie udało im się odnaleźć... Sekot... ach tak, Anakin pod jego wpływem parzył ludzi dotykiem. Ale... co zobaczył później? To pozostanie tajemnicą. Chłopiec z wyraźnym przerażeniem wtulił się w swojego Mistrza, powstrzymując odruchy płaczu. Z małą asekuracją wstał i zaczerwienionymi oczami spojrzał na Mace'a. – Nie chcę o tym rozmawiać. To... nadchodzi coś strasznego. – i nie czekając na polecenie kogokolwiek wyszedł, a jego warkoczyk obijał się o jego małe ramię. Oszołomieni Mistrzowie pozostali.. spekulując nad tym, co to miało oznaczać?...