Epizod VII

      Świst powietrza nieprzyjemnie drażnił jej słuch; otaczał ją niewyobrażalny hałas, blasterowe błyskawice przecinały powietrze; do tej pory kojący brzęk miecza świetlnego dało się słyszeć wszędzie. Czuła jak wznoszący się tuman kurzu powoduje łzawienie oczu; spojówki piekły ją irytująco, a donośne agonalne wrzaski wypełniały świadomość, nie dając jej ani chwili wytchnienia. Gdzie ja jestem? Co się dzieje? – pytała sama siebie, kasłając czerwoną, gęstą substancją. Dlaczego zamiast śliny pluła krwią? Co się stało? Co jej było? Dopiero teraz  ujrzała wielką dziurę, wielkości ludzkiej pięści, wieńczącą jej biodro przy samym brzegu. Cholera! Widziała własne kości! Własne kości! Chciała się obrócić; niespodziewanie zachwiała się i upadła skowycząc boleśnie. Wszystko zasnuła gęsta, biała mgła; usta rozchylone w niemym wrzasku wyschły całkowicie, a ona jakby w połogu opadła na plecy, wiercąc się niemrawo. Słyszała jakieś przyciszone szepty; oczami duszy widziała sylwetki żołnierzy klonów, widziała Jedi, który postrzelony pociskiem udarowym upada w dół i na wieczność nieruchomieje. A potem nadeszła ciemność. Gdy się obudziła dostrzegła, że pochyla się nad nią Anakin; spróbowała się uśmiechnąć, ale wtedy dotarło do niej coś jeszcze.

Jego oczy jaśniały krwawą czerwienią, a pomarańczowe żyłki przecinały tęczówki tu i ówdzie. Mistrzu! – chciała krzyknąć, ale zamiast tego ujrzała tylko błysk niebieskiego światła. A potem wszystko odeszło. Odeszło w niepamięć, strawione przez przejmującą pustkę.

      – Ahsoko! – potężny, znajomy głos zwalił się nad nią jak grom z jasnego nieba. z trudem podniosła ociężałe powieki, a przed nią zamajaczył – najpierw niewyraźnie, z  czasem nabierając ostrości – obraz Skywalkera, pochylającego się nad nią z zatroskaną miną.

Przerażona wcześniejszą wizją wymierzyła mu mocny policzek, a Jedi odskoczył zaskoczony, łapiąc się odruchowo za bolące miejsce. Zakryła usta dłonią, po chwili obnażając ostre ząbki w drapieżnym uśmiechu i zawarczała cicho; czyżby obudził się w niej instynkt zabójcy?

 – Jakby to powiedzieć... ktoś zamienił moją padawankę na wściekłego akka...  – mruknął bez przekonania, rozmasowując obolałą część twarzy. Togrutanka oblała się soczystymi rumieńcami i odwróciła wzrok, wbijając go w robota astromechanicznego R2, który właśnie siłował się z systemem jakiegoś urządzenia.

– Wystraszyłeś mnie. – odpowiedziała wymijająco, w stresie przygryzając dolną wargę. Oparła dłonie na biodrach i zakręciła nimi, wykonując następnie teatralny obrót. Wybraniec obserwował jej poczynania w milczeniu po czym westchnął zrezygnowany, obdarzając zaszczytnym spojrzeniem szklankę wody, nieśmiało stojącą na blacie pobliskiego stolika. Delikatnym gestem Mocy uniósł naczyńko i przenosząc w powietrzu obrócił gwałtownie, wylewając całą jego zawartość na głowoogony małej cwaniary.

– Hej! – pisnęła, unosząc dłonie nad głowę i spojrzała na niego z wyrzutem, obserwując w zadumie niewinny uśmiech, jaki pojawił się nagle na jego twarzy. Mimo wszystko dobrze było widzieć ten uśmiech, mimo jego wewnętrznej złośliwości.

– Gdybym chciał oglądać tańce, poszedłbym do kantyny, pełno tam tancerek. – powiedział zaczepnie, popisowo okręcając rękojeść miecza świetlnego w dłoni.

– Mhm... – mruknęła, obnażając zęby w złośliwym uśmiechu, nie miała siły się z nim kłócić. Czuła dziwny... strach, nie wiedziała czemu, ale... bała się go. Pytanie brzmiało: dlaczego?

      – Mace, tutaj! – krzyknęła nagle Shaak Ti, ponaglając dłonią czarnoskórego mistrza. Przed nią rozciągał się spory, przyciemniony tunel, ukryty za płaską klapą, idealnie zgrywającą się ze ścianą. 

– Komandor Sicko wykrył ślady stóp... świeże. – powiedziała szeptem, gdy przyjaciel znalazł się tuż obok. Objęła dłonią przestrzeń otwartego korytarza i nie spuszczając oka z buszującego obok robota-sondy uśmiechnęła się drapieżnie, uświadamiając sobie jak blisko celu się znajdowali.

– Niedługo wszystko się rozwiąże... mam dziwne przeczucia, że jesteśmy już na półmetku. – Windu wydawał się naprawdę szczęśliwy, a entuzjazm skryty pod płaszczem obojętności niemalże rozsadzał mu czaszkę. Byli tak cholernie blisko! Mają szansę na zawsze zakończyć tę wojnę. A Moc najwyraźniej była z nimi. Cały czas...

– Generale! – klon, którego numeru mężczyzna nie zdołał zapamiętać przyklęknął nagle, opierając karabin na udzie. – To przejście zarejestrowane w systemie jest jako... droga dla ludzi od fabryki ScientistLane. – zameldował, poprawiając hełm i zaraz zaczął dokładnie badać całą okolicę.

– Ta spółka nie istnieje od lat... – zdziwiła się Togrutańska mistrzyni, rozprostowując palce i po chwili przeniosła spojrzenie na Koruna. 

– A jednak całkiem niedawno ktoś tędy przechodził... i sądząc po informacjach, jakie zdołaliśmy zgromadzić jest to osoba, której szukamy. 

Ti miała jednak złe przeczucia. Coś wisiało nad nimi. Jakieś fatum. Coś w rodzaju... klątwy. Czy byli skazani na niepowodzenie? Nie! Na pewno dadzą radę. 

      Sędziwy mistrz podniósł ociężałe powieki i wodząc przenikliwym spojrzeniem bagiennych oczu westchnął głęboko, postukując drewnianą laseczką w wypolerowaną podłogę. Ciemna strona przysłaniała przyszłość od wielu, wielu lat. Ale tym razem... czuł coś jeszcze oprócz przejmującego mroku. Echo strachu, bólu, goryczy. Czuł zło. Czuł wewnętrzną walkę...
Toczoną przez Skywalkera. Niemalże słyszał skowyty bólu, mimo, że ich nie było. Niemalże widział boleść w jego oczach i ogień, trawiący serce.
Ale przecież Anakin był cały. Był z przyjaciółmi. Był... sobą.
Czy na pewno?
Wybraniec... jeśli faktycznie nim był, ukryci Sithowie z całych sił zapragną zagarnąć jego potęgę. Albo przeciągając go na swoją stroną, albo... zabijając. Tylko która z tych opcji bardziej pasowała do Lorda Sidiousa? Coś nadchodziło, coś, czemu Yoda nie zdoła podołać. Coś, a raczej ktoś, kogo będzie mógł zabić tylko... zrodzony z Mocy... Anakin. O ile był tym, za kogo od zawsze go uważali. Miał przerażające przeczucie, że cały dotychczasowy świat legnie w gruzach, zakopany pod warstwą szczątków, a na jego miejscu powstanie coś nowego... okropnego. Złego.
      Nad konsoletą zawisł naturalnej wielkości hologram, przedstawiający nikogo innego jak Kanclerza Palpatine'a. Zebrani wokół stołu wojskowi wymienili ukradkowe spojrzenia, po chwili wysłuchując uważnie, co ma im do powiedzenia. Musiało to być coś naprawdę ważnego, skoro Palpatine kontaktował się z nimi osobiście. Anakin nerwowym ruchem postukał w gładką powierzchnię wyświetlacza i oparł się dłońmi o blat, na chwilę zamykając oczy. Wydawał się... zmęczony. Wykończony. Jak weteran po wieloletniej służbie, choć nie można było powiedzieć, że wojna go nie postarza. Miał raptem dwadzieścia trzy lata, a doświadczenia równe ponad czterdziestoletniemu żołnierzowi. Nietypowy gest nie umknął uwadze Kenobiego, który po dłuższej chwili wpatrywania się w najlepszego przyjaciela, przeniósł wzrok na przejrzystą sylwetkę kanclerza, nie spuszczając jednak oka z byłego padawana. Zachowywał się... inaczej. Był bardziej milczący, wciąż naprawdę narwany, ale... jakiś taki przygaszony. Obi-Wanem wstrząsnęły złe przeczucia. Coś leżało na rzeczy, Skywalkerowi coś dolegało. Tylko co... był wykończony, ledwie co wrócił do żywych, ale... nie zmieniało to faktu, że był... inny. 

– Sytuacja na Coruscant jest ostatnio bardzo zawikłana. – mówił hologram, z bezradnością wznosząc ręce. – Senatorowie buntują się przeciwko nowym ustawom, chcą abyśmy zaatakowali planety separatystów... – przybrał zatroskaną minę i przeniósł wzrok bezpośrednio na Anakina. – Obawiam się, że ty i Mistrz Kenobi będziecie musieli wrócić na powierzchnię stolicy... – ciągnął, składając dłonie w charakterystyczną piramidkę. 
A później maszyneria wydała przeciągły pisk; połączenie przerwano, a zasilanie w całym centrum zostało odcięte. 

Łapaj, Loczku. ;*